كلمه طيّبه

گل بر من و جوانی من گریه می کند
بلبل به همزبانی من گریه می کند

من پیر در بهار جوانی شدم که چرخ
بر پیری و جوانی من گریه می کند

سکوی قهرمانی من شد پناه در
مولا به قهرمانی من گریه می کند

نخل مدینه شاهد مظلومی من است
بر قامت کمانی من گریه می کند

کاهیده ام چنان که عجل گر رسد مرا
مهمان به میزبانی من گریه می کند

از هر نفس که می کشم آید شمیم مرگ
مرگم به زندگانی من گریه می کند

مردم فریبی است اگر در عیادتم
از حیله، خصم جانی من گریه می کند

گِریَم به همسرم که همین روزها دگر
از مرگ ناگهانی من گریه می کند

من گریه مخفیانه نمودم ولی علی ع
برگریه نهانی من گریه می کند

پژمرده لاله ام من و هر گوشه بلبلی
بر روی ارغوانی من گریه می کند

از درد شانه، شانه نشد موی دخترم
زینب س به ناتوانی من گریه می کند

دیگر حسین ع را نتوانم به بر گرفت
این گل به باغبانی من گریه می کند

در سینه رستگار ، غم و داغ دعوتند
مهدی عج به میهمانی من گریه می کند